trzy.

Zaufała.

Popłynęła pod prąd, złapała Go za rękę.

Ostatkiem sił, płetwy zastygały już w miejscu ze zmęczenia.

Nie było czasu na przystanek, na odpoczynek - „odpoczniesz na miejscu, gdy osiągniesz cel”

i nagle rzeka rozchodzi się w dwie strony. Wybiera tą drogę, która jest jej znajoma – On dalej podąża z nią. W połowie trasy zrobiło się zbyt stromo, a ilość kamieni stała się dla niej nie do ominięcia. Zaufała ale w większym stopniu sobie niż Jemu.

Prąd zabrał ją na tamto rozejście rzeki, a On powiedział: „Dlaczego płyniesz tam, gdzie nie chcesz płynąć?”

_

„Dlaczego robisz w życiu to, czego nie pragniesz?” Z tym pytaniem zasypiam i budzę się rano. To pytanie tkwi w mojej głowie przy śniadaniu, w czasie podróży miejską komunikacją, w sklepie na zakupach. To pytanie pije ze mną piątą kawę w ciągu dnia...

Prąd posłał mnie na rozejście dróg bym wybrała na nowo...

Teraz nim wybiorę to nie tylko złapię Go za rękę ale i spojrzę w Jego oczy.

A Ty? Na którym etapie podróży jesteś?

dwa.

bliskość - uczucie obecności, bezpieczeństwa, pewności tego, że ktoś czuwa i czeka z otwartymi ramionami. bliskość to pewność tego, że zawsze czeka na Ciebie ciepło, miłość i zrozumienie.

tylko dosyć często zapominamy o tym,że bliskość (tak bardzo związana z miłością) wiąże się też ze szczerością, z tym, że nikt nie będzie Ci owijał w bawełnę i użalał się nad Tobą nadmiernie.

a wiesz co to przyjaźń? właśnie to jest najtrudniejsza forma miłości - fundament to szczerość i zaufanie. to jest pozwalanie sobie na wiele, a nawet na wszystko wobec drugiego oczywiście z zachowaniem szacunku. 
i całe szczęście na palcach jednej dłoni mogę zliczyć relacje z ludźmi, które nazywam przyjaźnią. i nie potrzeba mi więcej.

tylko ta bliskość... ta bliskość ciągle mnie przeraża. bo przecież tak dawno jej nie było a pojawiła się na nowo. dosyć ciężko mi to zaakceptować, a co dopiero przyzwyczaić.

Panie Boże tak długo przetrzymywałeś mnie w ciemnościach, że teraz boję się każdego poruszenia serca, każdej łzy, poczucia tego, że jesteś blisko... tak bardzo przyzwyczaiłam się do tej rozumowej miłości, rozumowej relacji, rozumowego oddania, że reanimacja serca w cnotach to będzie niesłychanie długi proces... to co? walczymy! 


p.s. za zesłanie mi Olki w idealnym momencie dzięki Tatusiu! ;)

jeden.

Modlę się Boże do Ciebie - bo modlę

Taką widać odczuwam potrzebę

Stąpając maluczkim twardo po ziemi

Tęsknię za niebem.

Modlę się Boże do Ciebie - bo modlę

O nic nie proszę, chęci mam szczere

Bo gdybym o coś Ciebie poprosił

To byłby interes.

Do Ciebie się modlę, Panie - mój Boże

Modlitwą łagodzę rozpaczy zarzewie

Beze mnie zaiste - istnieć nie możesz

A ja bez Ciebie.

Modlę się Boże do Ciebie - bo modlę

I myślę ja sobie przed tą podróżą

Że gdybyś istniał, a ja bym nie wierzył

Straciłbym dużo.

Modlę się Boże do Ciebie - bo modlę

Tym co powiem nie będę się chełpił

Gdyby nie było ludzi na ziemi

Kto by Cię wielbił ?

Do Ciebie się modlę, Panie - mój Boże

Wśród beznadziei co hula po świecie

I trwać mi daje wiara niezłomna

Że jesteś przecież.